Podróż na Gomerę była tak inna od podróży do Nowej Zelandii jak tylko mogła być. Nie chodzi o to, że inna półkula czy po której stronie drogi się jeździ. Po prostu na drugim końcu świata było bardzo intensywnie, bardzo rozlegle, bardzo szybko, bardzo wszędzie, bardzo wszystko. Gomera to spokój. To wstawanie rano i półkilometrowy spacer po wyludnionym miasteczku do jedynego w okolicy sklepu. To codzienne proszenie pani ekspedientki o bułki z ziarnami i sześć jajek (no okej, jajka to akurat kupowałam co drugi dzień) jak tylko doczekam się na swoją kolej - sklepik mimo niewielkiej liczby klientów zawsze pełen harmidru, dyskusji, wymiany opinii i informacji; takie prawdziwe centrum miasteczka. Gomera to też samotne rowerowe wycieczki po okolicy, odkrywanie schowanych podjazdów, odbić od głównej drogi w (o dziwo całkiem realnej chociaż niezrealizowanej) chęci odhaczenia wszystkich asfaltowych dróg. To czytanie książki na skwerku z widokiem na ocean. To kilometrowe zejście na kamienistą cudowną plażę, którą mam całą dla siebie. Ba, w ciągu trzech godzin operacji zejście - czytanie - powrót mam każdy centymetr tej drogi tylko dla siebie! To uśmiech pana przyrządzającego mi po raz kolejny omlet z awokado, a do picia kakao. Albo innego pana kelnera w knajpie z serniczkiem zagadującego czy dużo kilometrów zrobiłam dzisiaj rowerem. Powolne rytuały. Drobne przyjemności. Nowe rutyny.
 |
| lista kwietniowa: - "Wszystko za Everest", Jon Krakauer, ★★★★☆ - "The final silence", Stuart Neville, ★★★☆☆ - "Z szynką raz", Charles Bukowski, ★★★★☆ - "Felix, Net i Nika oraz Zero Szans", Rafał Kosik, ★★★★☆ - "It Ends with Us", Colleen Hoover, ★★★★☆ - "Polski SOR", Jan Świtała, ★★★★☆ - "Lekcje chemii", Bonnie Garbus, ★★★★★ - "Glucose revolution", Jessie Inchauspé, ★★★★★ |
 |
| moja plaża, tylko, tylko moja |
 |
| nasza plaża, tylko, tylko nasza |
 |
| bardzo dobra i ważna książka o tym, jak złe są dla ludzi wyrzuty glukozy i jak trzeba się starać, żeby je minimalizować. Jest na to kilka sposobów: - jeść posiłki w dobrej kolejności: warzywa (bo błonnik), potem białko i tłuszcz, na koniec węglowodany - łyżka octu winnego przed jedzeniem (rozpuszczonego w wodzie i przez słomkę - bo ocet niszczy szkliwo) - delikatny ruch po posiłku (np dziesięciominutowy spacer). |
 |
| a propos glukozy: nie rozumiem dlaczego oni zawsze dają dwie łyżeczki do MOJEGO serniczka |
 |
| kiedy wyspa jest tak mała, że da(łoby) się zjeździć każdy metr jej asfaltu, a i tak udaje się ominąć kawałek dobrego asfaltu w jej centrum |
 |
| ile to ja razy chodziłam tymi uliczkami! |
 |
| śniadalnia |
 |
| pokój konferencyjny |
Czyli nie trzeba jechać na Antarktydę ani wspinać się na Mount Everest, żeby doświadczyć wspaniałej przygody! W żadne z tych miejsc mnie nie ciągnie (przecież tam jest tak strasznie zimno, poniżej piętnastu stopni na plusie jak nic!) chociaż ostatnio ciągnie mnie bardzo do książek i filmów o tematyce wysokogórskiej. Garść ciekawostek. Rekordzista Kami Rita Sherpa zdobył szczyt 26 razy, rekordzistka - Lhakpa Sherpa - dziesięć. Najmłodszy wspinacz miał 13 lat i 10 miesięcy (Jordan Romero), najstarszy lat 80 (Yuichiro Miura). Najdłużej w najwyższym punkcie świata spędził Bhakta Kumar Rai - 32 godziny, z czego 27 medytował; większość zostaje tam raptem kilka minut, bo nie sztuką jest wejść, tylko zejść. No chyba, że wchodzi się szybko, wtedy sztuką jest też także wejść - Kilian Jornet na pokonanie całego dystansu spod bazy na górę potrzebował tylko 26 godzin! W roku 2019 w ramach projektu "Project Possible" Nims Purja zdobył wszystkie (czternaście) ośmiotysięczniki w zaledwie 189 dni.
 |
| a my szczyt przydomowego podjazdu zdobyliśmy razy pięć. To zawsze była istotna wyprawa, bo na szczycie usytuowała się rzekomo rewelacyjna knajpa. Na te pięć razy udało się zjeść raz (raz była pełna, trzy - zamknięta). Pycha! |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz