[Żywiecczyzna] boli? Bo będzie.

Weekend bez przygód to weekend stracony, wiadomo. Około środy najwyższa pora się zastanowić, gdzie tych przygód szukać. Przegląd lotów na Wizzairze frustruje - Hiszpania, Portugalia, Włochy to tysiak od osoby w jedną stronę (że co?!?! przecież wakacje już się skończyły), znajduję tanio Bazyleę. Wygląda idealnie - pogoda przepiękna, mieszkać można w rozsądnej cenie we Francji, rowery dobre do wypożyczenia są (to znaczy tak mi się wydaje, bo początkowo nie doczytuję tekstu małą czcionką - potem jednak wchodzę do zakładki "kontakt" i wiem już, że w poniedziałek sklep jest nieczynny, jak znakomita większość rowerowych w Szwajcarii, a we wtorek dopiero od 9 - czyli wychodzi, że samolot do domu odlatuje o godzinę za wcześnie, bo o 9:25; no albo sklep otwiera się godzinę za późno, zależy z której strony patrzeć). Szukamy alternatyw i... jedziemy do Brzeszcz - naszej bazy wypadowej w polskie góry. Połączenie jest niezłe - z Warszawy o 16 w piątek, więc od 19 z Czechowic da się jeszcze dojechać przed zmrokiem, a powrót w poniedziałek o 8 - i można się w miarę wyspać, i przed południem pojawić w pracy. Na miejscu mamy czas na dwie pętle. Sobotnia prowadzi przez górę Żar i Magurkę, w niedzielę podjeżdżamy Kocierz, a Piotrek wjeżdża do rzeźni.

Jezioro Żywieckie - zbiornik retencyjny na Sole.
Chwila wytchnienia i kolejne zdjęcie do kolekcji.

zanim jednak pod Żywcem, to wyjazd z Brzeszcz wygląda idyllicznie

niebieskie niebo, zielone łąki, fotogeniczne chmury

co i raz pagórek na horyzoncie albo góra

Góra Żar. To tędy wjechałam?

dalej Góra Żar - lokalne centrum sportu - spotykają się tu paralotniarze,
po drugiej stronie stoku można pozjeżdżać na rowerze MTB, a zimą
również na nartach i snowboardzie

po Żarze, a przed Magurką - Magurka to, och, samo zło, 3.4 km sztywnego
podjazdu (średnio 11.5% nachylenia) aż prosi, żeby na zakończenie
weekendu zacytować mojego ulubione blogera (hopcycling.pl):
AAAA. kolana kupię. tanio.

aha, o przygodach miałam pisać. Sobota była dniem przebitych dętek.
Gdy poszła pierwsza, było nam jeszcze do śmiechu. Przy drugiej - trochę
mniej. Przy trzeciej (i ostatniej zapasowej) - tak fajnie już nie było. Dzień
się powoli kończył, robiło chłodno, a my daleko od domu próbujemy
bezskutecznie załatać dętkę... Na szczęście jesteśmy półtora kilometra od
stacji kolejowej w Wilkowicach - udaje się do niej dotrzeć (cudem, bo
cudem - trochę podjeżdżając na obręczy, trochę rower prowadząc, trochę
z nim podbiegając, na dwie minuty przed odjazdem pociągu, jesteśmy
na stacji!), potem tylko przesiadka w Czechowicach i na 20 jesteśmy w domu.

pytanie, co dalej - co z niedzielą. Dętki spróbujemy załatać, ale warto byłoby
mieć nowe... Niedziela niehandlowa i to w dodatku nie w jakimś
zagłębiu rowerowym (w Warszawie czynny serwis znajdzie się zawsze),
w sobotę też już jest za późno... Piszę do znajomego z Oświęcimia, o którym
wiem, że na szosie jeździł - jak się okazuje, pożyczonej. Próbuję więc
Stravy - wyszukuję ludzi z okolic Brzeszcz, sprawdzam ich średnie i ile
jeżdżą (jak powyżej 30kph, to pewnie kolarka) i komentuję z głupia frant
ich ostatni workout, że koleżanka ze wspólną pasją, że czy by nie mieli
do odsprzedania dętki. Piotrek odpisuje, że pewnie, ale ma tylko 29 cali
do mtb. Mateusz, że ma, szosową. Umawiamy się na 9 rano w niedzielę
na rondzie w Kółku. Jestem za dwie, Mateusz przyjeżdża o czasie, daje mi
upragnioną dętkę, nie chce w zamian ani złotówki i odjeżdża na trening.
Dziękuję! Karma wraca!

dzięki Mateuszowi, jeździmy sobie dalej w niedzielę. Z większych podjazdów
robimy Kocierz - który pojawił się w tym roku na Tour de Pologne, dzień,
po feralnym etapie :( Na drodze dużo serduszek, inicjałów Bjorga, napisów
"R.I.P".

etap, o którym piszę, został zneutralizowany, co oznacza,
że wycięto z niego najlepszy kawałek - ściankę przez
lokalsów żartobliwie (ale jak w punkt!) nazwaną
rzeźnią

600 metrów, średnia trochę powyżej 18%, Piotrek
cierpi do dzisiaj, ja - odpuściłam, zostawiam sobie coś
na następny raz ;-)

boli? bo będzie

"ładna kolarka", zawołał za mną (dwunastoletni) chłopak. Pewnie chodziło
mu o rower, ale może jednak o dziewczynę?

z ciekawostek średni czas oczekiwania w Żywcu na obiad to 50 minut,
sprawdziliśmy chyba wszystkie knajpy w tym mieście. Może to nawet
jeszcze ma sens w dobrej restauracji na rynku, ale w byle pizzerii też?
Poddaliśmy się. Na obiad wciągnęliśmy szarlotkę na gorąco z lodami.
Cóż było zrobić, nie mieliśmy wyjścia ;-)

buszująca w kukurydzy

cztery różne weekendy+ na jednym obrazku
mapa powoli się zagęszcza, ale widać jeszcze nieprzejechane drogi na południu