Na deser najprzyjemniejsze, czyli sprawozdanie rowerowe. No bo jak to tak, pojechać gdzieś i nie pojeździć na rowerze? Niemożliwe! Niestety tym razem bez szos - z przedwyjazdowego rozpoznania wyszło nam, że po okolicach Minneapolis na cienkim kole z barankiem się nie jeździ. Praktycznie żadna z wypożyczalni nie miała ich w swojej ofercie - zdarzały się, owszem, ale sporadycznie, w pojedynczych rozmiarach i w horrendalnych cenach. Znaleźliśmy uzasadnienie, chociaż nie wiadomo jak dobre... Po pierwsze - zimą warunki są nieoczywiste dla szosowców. W okolicach zera da się jeszcze pośmigać. Przy -30 stopniach prędkości powyżej 30 km/h prawdopodobnie powodują, że odczuwalna temperatura znajduje się gdzieś w okolicach -60. Po drugie - w pobliżu wiele jezior, dokoła których zbudowano drogi i tymi drogami naprawdę poruszają się samochody - nie ma za wielu alternatyw, wobec czego ruch jest duży. Nie chcemy się tam ładować i my, pozostajemy w mieście i na ścieżkach. I nie pożałujemy!
 |
| zrobiliśmy trzy wycieczki. Pierwsza - lokalnymi veturilo to 40 km po mieście, w etapach półgodzinnych, co by nie przepłacać (potem oddać - odczekać 5 minut - i znów darmowy licznik bije od początku)... ciężkimi, nieporęcznymi rowerami niespiesznie zwiedzaliśmy city. Dwie następne na porządnych terenowych Cannondalae'ch - raz trochę więcej niż 70 km, raz trochę mniej. |
 |
| wyścigówki to nie były, ale jechało toto. I jaki byś rowerze nie był, lubię ja ciebie! |
 |
| pod Minneapolis dużo młynów i silosów na mąkę - w latach 50. było to największe zagłębie produkcyjne mąki w Stanach, z czasem większość zakładów wyniosła się w okolice Nowego Jorku, a duże budynki stoją puste i straszą ludzi. Chociaż w tym akurat zrobiono znakomite muzeum z najlepszym pokazem, na jakim byłam. Wchodziło się do bardzo dużej windy, z widownią jak w amfiteatrze i tą windą jeździło w górę i w dół. Na niektórych (z ośmiu) piętrach kratowe drzwi się otwierały, pokazywało się przygotowane wnętrze i efekty specjalne, a z głośników leciał komentarz, czasami wyświetlano film. |
 |
| Downtown w tle |
 |
| jedyny wodospad na Mississippi. Wodospad? Właściwie wodospadzik albo wodospadziątko... Jeden z pierwszych Europejczyków, który odkrył dla Starego Kontynentu Minnesotę opisywał go, że jest wielki jak Niagara. Widocznie było mu wstyd, że odkrył miejsce dość nijakie. |
 |
| wzdłuż rzeki - park |
 |
| jakiś fotogeniczny most; nie nad Mississippi |
 |
| jest wyjazd to kraju anglosaskiego? muszą być wiewióry! |
 |
| a to wspomniane Cannondale. Na tle jezior prezentują się wyśmienicie. |
 |
| te 70+ i 70- kilometrów zrobiliśmy praktycznie w całości ścieżkami rowerowymi - te naokoło jezior są jednokierunkowe, widocznie latem i przy pięknej pogodzie ruch jest ogromny |
 |
| inne jezioro, inne ujęcie |
 |
| czasami ścieżka wygląda tak - to nie jest droga dla rowerów i ścieżka dla rowerzystów, to jest droga dla rowerzystów i ścieżka dla pieszych. Torem dawnej kolei. |
 |
| dalej szlakiem eks-kolei |
 |
| innym razem ścieżka wygląda tak - da się żyć |
 |
| chwila wytchnienia |
 |
| i z powrotem na ścieżkę |
 |
| nie zawsze asfaltem - kilka kilometrów jechaliśmy mostami jak powyżej, wybudowanymi nad mokradłami specjalnie dla rowerzystów (!) |
 |
| koniec mokradeł, wracamy na asfalt |
 |
| Mississippi |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz