Okazuje się, że w Austrii również mają szczęśliwe krowy! No proszę, co za zdziwko!
 |
| chociaż czy ta krowa jest szczęśliwa? Bardziej wygląda na poirytowaną! |
 |
| kiedyś bardziej mnie kręciły tabliczki na szczycie przełęczy i przy każdej była obowiązkowa fota, teraz mniej, ale dajcie spokój - odpuścić tabliczkę w kształcie krowy?!?! |
 |
| ¡No pasarán! |
 |
| zazwyczaj jednak krowy trzymają się trawy, a kolarze asfaltu |
 |
| ta wygląda na szczęśliwą |
Na wakacje Piotrek chciał jechać na Słowenię, a ja do Szwajcarii. Cóż poradzić - zakochałam się w tej soczyście zielonej trawie i szczęśliwie muczących krowach. Kiedy jednak, dość w ostatniej chwili, zaczęłam rozglądać się za zakwaterowaniem, to nawet znalazłam fantastyczny apartament, ale 60 tysięcy peelenów za tydzień wydało mi się drobną przesadą. Owszem, Szwajcaria jest droga, ale nie aż tak - większość chętnych porezerwowała już sobie noclegi dawno temu i zostały tylko skrajne (nory i naprawdę luksusowe wille). Stanęło na (zachodniej, co by ta Szwajcaria była w zasięgu) Austrii i jaki to był znakomity wybór! Tyrol jest nieziemsko piękny, bajkowo rewelacyjny, moje oczy nasyciły się trawą, krówkami i wszystkim innym! Na jedną pętlę wypuściliśmy się do tej mojej "ukochanej" Szwajcarii i przyznaję ze skruchą, że mimo że było ekstra, to w Austrii jest ekstraj. I pozwolę sobie jeszcze fotki z austriackich sztosów potrzymać na później, dzisiaj będzie właśnie o tej jednej szwajcarskiej pętli, o tyle szczególnej, że właśnie na niej wybiło mi 100 000 metrów podjazdów w 2022 roku (a również 7 tysięcy kilometrów w poziomie, ale to już mniej ekscytujące). Takie wydarzenia w kolarskim świecie się hołubi. Takimi wydarzeniami się cieszy, bo to raptem parę razy w roku, kiedy przekracza się jakieś magiczne granice. Dla mnie takim dniem była ostatnia środa. Powspominajmy razem.
 |
| na pętlę zabiera nas Grzesiek - kumpel z Zurychu, z którym jeździmy niestety rzadko - bo raz lub dwa w roku. Tym razem spotykamy się w połowie drogi (liczonej oczywiście nie w kilometrach, a w minutach drogi autem - czyli tutaj 90) między Jerzens, w którym nocujemy my i Zurychem, w którym mieszka on. |
 |
| jest pięknie, jest miło, rozmawiamy sobie |
 |
| i rozmawiamy |
 |
| i rozmawiamy |
 |
| i z tego rozmawiania w ogóle nie zauważamy podjazdów |
 |
| tylko przypadkiem jesteśmy wyżej i wyżej |
 |
| i wyżej |
 |
| i wyżej |
 |
| i cyk, pierwsza przełęcz: Albula |
 |
| a potem druga: Flüela padają naszym łupem |
 |
| dzięki Grześkowi mamy fajną pamiątkę |
 |
| bo może nie jest to fota w oszałamiających okolicznościach przyrody, ale na wakacjach we dwoje nie wybrzydza się i szanuje każde zdjęcie razem |
ale i tak jeżdżenie w deszczu do wielkich przyjemności nie należy, dlatego dojazd na wakacje, i tak podzielony już na kilka etapów (czwartek wieczorem do Brzeszcz, piątek wieczorem do samej granicy austriackiej, sobota przez całą Austrię do Jerzens, miasteczka, o którym zapewne nikt nie słyszał, ale dzięki temu jest w nim cicho - kiedy w kościele nie biją dzwony, ładnie i przyjemnie), dostaje jeszcze jeden przystanek - i korzystając z okna pogodowego sobotnią pętlę rowerową odhaczamy nad Dunajem. Wydawać by się mogło, że skoro ścieżka prowadzi nad rzeką, to musi być płasko, ale na okolicznych hopkach zdecydowanie jest gdzie wyrobić odpowiednie przewyższenie.
 |
| ścieżka jest piękna, widoki tip top |
 |
| rzeka sobie płynie i płynie, a kolarz jedzie i jedzie |
 |
| a jak mu się znudzi po płaskim, to odbija hop w bok i znów jest ciężko |
 |
| z cyklu: powiedz, że jesteś w Austrii, nie mówiąc, że jesteś w Austrii |
Z pięciu dni kopenhaskich dwa były rowerowe, dwa muzealne, a jeden spacerowy. Na piechotę ciężko wyrobić tyle kilometrów co na dwóch kółkach, ale dzielnie staramy się, by było ich jak najwięcej i by z nawiązką zwróciła nam się czterdziestoośmiogodzinna Copenhagen Card. Pełna lista odhaczonych w weekend atrakcji:
 |
| o tym już trochę było w poście jedzeniowym - tak, to jest właśnie owe składane trzy i pół metra kwadratowego, w którym ludzie chcą podbijać Księżyc i w którym dwóch śmiałków spędziło ze sobą na Grenlandii dwa miesiące. Nie wyobrażam sobie jak silna musi być ta iskierka zdobywcy i podróżnika, żeby zdecydować się na coś podobnego - takiego Piotrka dajmy na to całkiem lubię, ale chyba po pół dnia siedzenia razem na tak małej przestrzeni miałabym ochotę go zagryźć, a co dopiero kogoś obcego po roku... |
 |
| główna atrakcja Duńskiego Centrum Architektury - szybki powrót z pięter wystawowych na parter. Polecam wszystkim dużym dzieciom! |
 |
| Christiansborg - o najważniejszym pomieszczeniu w pałacu, czyli kuchni, już było, ale i sala z kolorowymi (chyba całkiem współczesnymi, ale ilustrującymi wydarzenia historyczne) arrasami niczego sobie |
 |
| Muzeum Sztuki Nowoczesnej: policz Ciasteczkowe Potwory |
 |
| Muzeum Sztuki Nowoczesnej: jak to w takich muzeach bywa, dużo dziwnych instalacji. Najlepszym doświadczeniem był chyba spacer po małym, całkowicie ciemnym, papierowym labiryncie - kilka minut powolnego tuptania noga za nogą, macanie prawą ręką, czy nadal trzymamy się prawej strony i ta wielka niepewność, gdzie ja jestem i dokąd ja idę |
 |
| Muzeum Sztuki Nowoczesnej: praca pod tytułem "rodzeństwo" |
 |
| budulec nowoczesny, ale już nie muzeum, a sklep - klocków Lego |
 |
| Ogrody Tivoli - miejsce tak kiczowe, że aż przyjemne. To park rozrywki (rollercoastery, karuzele, kolejki) wśród drzew, stawów, knajp. |
 |
| między muzeum a muzeum: metro |
 |
| z Muzeum Narodowego (tego z Wikingami) moje ulubione zdjęcie to to z wystawy zabawek |
 |
| Kościół Najświętszego Zbawiciela - na wieżę długo idzie się klatką w środku, ale na koniec wychodzi się na te pokręcone schody |
 |
| a ku ku! |
 |
| widok z góry całkiem całkiem |
 |
| z góry wszystko nabiera regularnych prostokątnych kształtów |
 |
| Wolne Miasto Christianię odwiedzamy z Piotrkiem, kiedy Franek czyta o Wikingach. To przedziwna dzielnica, a właściwie osiedle o statusie niezależnej społeczności. Jego początki sięgają lat 70., kiedy squatersko-hippisowskie grupy zajęły opuszczone wojskowe koszary. Potem były niekończące się przepychanki z władzami, dotyczące głównie sprzedaży miękkich narkotyków. Christiania dzisiaj jest pełna uśmiechniętych ludzi, straganów z używanymi sukienkami i haszyszem, roślin, alternatywnej kultury i - oczywiście - rowerów. Jej mieszkańcy stosują się do własnego "kodeksu" praw - zabronione jest używanie samochodów, broni, kamizelek kuloodpornych i ciężkich narkotyków, kradzieże; nie wolno robić zdjęć miejscowym oraz... biegać (osobę, która biegnie p terenie osiedla, podejrzewa się o bycie złodziejem lub... policjantem) |
 |
| następne w harmonogramie było Muzeum Rekordów Guinessa, gdzie po raz kolejny jestem zaskoczona kreatywnością ludzi, w jakich kategoriach rywalizują. Jedną z nich jest liczba podwiązek zdjętych zębami w ciągu jednej minuty. Rekord wynosi 26. |
 |
| okrągła wieża Rundetaarn zaskoczyła mnie z kolei brakiem schodów (ale ja łatwo daję się zaskoczyć w Kopenhadze!). Podchodzi się ślimaczą rampą. |
 |
| Cisternerne - galeria sztuki w cysternach wody pitnej rozczarowała... |
 |
| bo pomysł bardzo dobry, ale wykonanie po prostu nudne - na tak dużej przestrzeni, jaką artyści mieli do dyspozycji można było poszaleć, a głównym motywem są wirujące kółka ze sznurka oraz kręcące się sukienki (białe i czerwone) |
Aha, kącik architektoniczny, głównie z dnia spacerowego. Miasto - bo jakżeby inaczej - bardzo różnorodne, trochę nowoczesne, trochę nie. I to by było na tyle, tak Państwu za uwagę (tak to po duńsku dziękuję).
Zadanie: opisać duńskie jedzenie jednym słowem. Odpowiedź: drogo. Właściwszy byłby jednak opis w dwóch słowach: bardzo drogo. Zresztą jest to charakterystyka nie tylko skandynawskiej kuchni, ale i transportu czy usług. Żeby nie być gołosłownym, kilka przykładów oraz kontekst - za 10 DKK trzeba w kantorze zostawić 6.40 PLN. Tajski pad thai w zwyczajnej knajpie 130 DKK (83 PLN). Mała butelka coli w sklepie 16 DKK (10 PLN). Kilogram kurczaka w promocji 60 DKK (38 PLN). Trzy nieprzesadnie duże bułki w polecanej piekarni 40 DKK (26 PLN). Cynamonka tamże 25 DKK (16 PLN).
 |
| pierwsza kulka 35 DKK (22 PLN), ale następne już po 10 DKK (6 PLN) |
Skoro już się zgadało o cynamonkach... to trzeba przyznać, że trochę ich wydegustowałam. Szczególnie, że wiele piekarni proponuje promocję jak w Żabce - trzy sztuki w cenie dwóch i pół. Żal nie skorzystać!
 |
| gdyby cynamonka miała oczy, to to byłby ten moment, kiedy patrzymy sobie głęboko w oczy i ja pytam z wyrzutem, czy ona musi mieć tyle kalorii, a ona odpowiada z troską, że nie wchodziłaby dzisiaj na moim miejscu na wagę. No i że dodatkowe dziesięć kilometrów nie zaszkodzi... |
 |
| kanelsnegle - wymowę tego duńskiego słowa ćwiczyłam do perfekcji |
Narzuca się pytanie - czy na czymś jeszcze można w Kopenhadze oszczędzić? Owszem, na wodzie - Duńczycy bardzo chwalą się swoją kranówką, piją ją i uważają za oczywistość, że jest czysta, zdrowa i lepsza niż woda z butelki.
 |
| to jest biznes - sprzedawać kranówkę w kartonie i brać za to 15 DKK za litr |
 |
| my woleliśmy taką za free |
Tyle o piciu, a jeszcze o jedzeniu i tradycyjnych kanapkach - smørrebrød. Kromka ciemnego żytniego chleba i dodatki, na przykład jajko i krewetki. Początkowo w prostej wersji robotniczej z żółtym serem lub kiełbasą, teraz wykwintne wariacje serwuje się w najlepszych restauracjach. Ponoć; bo w żadnej nie byliśmy. Internet podpowiada, że na chleb można położyć wędzonego śledzia, do tego surowe żółtko, rzodkiewkę i szczypiorek. Albo smażony filet z flądry z krewetkami, sałatą, pomidorem i remuladą. Albo cokolwiek innego. I tak będzie pysznie.
 |
| poprosiłam o kanapkę w jednej z kawiarni. Pan przyjmujący zamówienie dwa razy się upewniał, czy na pewno, bo to taka otwarta kanapka. Panie, ja jestem z Polski, dla mnie to nic dziwnego. |
 |
| no, chociaż może ceny tych kanapek są trochę dziwne |
W Danii mają rekordowe ceny. Ale co z innymi rekordami? Odwiedziliśmy stosowne muzeum, żeby dowiedzieć się, że:
Oprócz tego byliśmy też w innym muzeum obejrzeć przygotowania do kolejnego lotu załogowego na Księżyc. Przygotowania, swoistą próbę generalną dwóch śmiałków odbywało w 2020 w północnej Grenlandii, gdzie przez 61 dni mieszkali na 4.5 metrach kwadratowych składanego przenośnego domku i próbowali radzić sobie w ekstremalnych warunkach pogodowych (-41 stopni i silny zimny wiatr).
 |
| najbardziej kalorycznie-gęste jedzenie to to w proszku. Huel został chyba patronem akcji. Wygląda apetycznie, nie? |
To była przyszłość, ale zajrzeliśmy również do przeszłości i pałacowej kuchni swego czasu gotującej dla rodziny królewskiej i jej gości. Ponoć wyposażenie i umeblowanie nic a nic się nie zmieniło. Można poczuć się jak w 1937, szczególnie że w gablocie wisi również menu z królewskiej uczty, a właściwie największego bankietu dziewięćdziesiolecia. Co było w karcie?
 |
| to tutaj przygotowywano te wszystkie pyszności |
 |
| każda patelnia, każde naczynie odatowane. 1921. |
 |
| dział cukierniczy, mój ulubiony |
 |
| no, na spółkę z tym herbacianym |
 |
| dwa earl greye poprosimy |
 |
| i jeszcze taka ciekawostka |
